زمانه دشنه و دشنام در آستین دارد

چیزی که نمی توان آن را انکار کرد این است که گلایه ها روز بروز دارند بیشتر و بیشتر می شوند و اگرچه لحن گلایه ها هیچ وقت تا به امروز به خصومت پهلو نزده است اما با این حال نمی توان از کنارشان بی اعتنا گذشت. غالب هنرمندان با دولت با زبان دوستی و مهر سخن می گویند و اگر هم گلایه ای هست از این هست که چرا دولت چنان که شاید و باید از آن ها در مقابل یک اقلیت عصبانی دفاع نمی کند. هنرمندان با هیچ کس دشمنی ندارند اما اگر گلایه هایشان شدت بگیرد شاید ناامید شوند و با زبان هنر ناامیدیشان را بازگو کنند. در این صورت اتفاق بدتری رخ خواهد داد و آن هم القای ناامیدی به بدنه جامعه است. هنرمندان نمی خواهند مردم جامعه مایوس و ناامید شوند اما آن ها بانگ باطنی مردم خویشند و وقتی ناامیدی خود را اعلام می کنند خواه ناخواه جامعه احساس سرخوردگی بیشتری خواهد کرد. دولتمردان حتی اگر به بقای دولت خود می اندیشند باید این گلایه ها را جدی بگیرند. دولتی ها یک شانس بزرگ دارند و آن هم این که هنوز هنرمندان از دولت ناامید نشده اند و از همه مهم تر این که هنوز اعتمادشان را به دولت از دست نداده اند.

آن ها می گویند ما به این دولت اعتماد داریم اما پاسخ این اعتماد بی اعتنایی نیست. پاسخ این اعتماد تنها گذاشتن ما در مصاف با گروه اندک اما قلدر خودارزشی پندار نیست. دولت یازدهم می تواند به این گروه اندک وقعی ننهد و کم شمار بودن آن هارا دلیل بی اهمیت بودن آن ها بداند چنان که دولت نهم چنین کرد و نتیجه اش را در آستانه تشکیل دولت دهم دید. و هرچند بعد از آن تلاش کرد آب رفته را به جوی بازگرداند نشد که نشد. فرمود:

مرنجان دلم را که این مرغ وحشی

زبامی که برخاست مشکل نشیند

اهل هنر به نازک دلی و طبع لطیف شهره است. به حُسن خُلق می توان به راحتی دل از او دل ربود اما اگر رنجید و از بامی برخاست مشکل بتوان اعتمادش را جلب کرد و باردیگر او را به حمایت از خود فراخواند. امروز به زبان دوستی و مهر از شما گله می کند، اگر به او بی توجهی کنید شاید نجابت به خرج دهد و مهر بر لب زند و خون خورد و خاموشی پیشه کند اما زمانه برای گوش هایی که گلایه دوستانه او را نمی شنوند دشنه و دشنام در آستین دارد.