آیا باید دعا کنیم مسئولانمان به مصیبتی گرفتار آیند

آن ها به حکم
طبیعت و غریزه خود چنین می کنند و اگر جز این می کردند باید تعجب مارا برمی
انگیختند اما در همین پایتخت خودمان این روزها اتفاقی افتاده است که به شدت قابل
تامل است. به گزارش خبرگزاری ها آقای مرتضی طلایی یا به عبارت دقیق تر سردار طلایی
که نایب رئیس شورای شهر تهران هم هست در منزلش دچار سوختگی می شود. ماجرا مفصل است
اما داستان را از جایی که ایشان به بیمارستان طالقانی مراجعه می کند از زبان خود
ایشان بشنوید: همسرم
بلافاصله مرا به بیمارستان طالقانی منتقل کرد؛ اما متاسفانه مسئولان بیمارستان به
وضعیت من توجهی نکرده و در مقابل اصرارهای همسرم برای دادن آمبولانس پاسخ عجیبی
داده و عنوان کردند که با آژانس مصدوم خود را منتقل کنید.

طلایی با بیان اینکه
هنگامی که اوضاع را اینگونه دیدم به مسئولان بیمارستان عنوان کردم که «من طلایی
هستم» گفت: آنها بار دیگر عنوان کردند که باید از آژانس برای انتقال به بیمارستان
دیگر استفاده کنم و پس از آن به بیمارستان مطهری رفته و درحالی که ساعت نزدیک ۹
صبح بود پرستاران عنوان کردند از آنجایی که پزشکی در بیمارستان نیست حتی نمی‌توانند
پانسمانی برای من انجام دهند و در مقابل اصرارهای اعضای خانواده‌ام عنوان کردند که
اول برویدپرونده تشکیل بدهید و بعد پزشک شما را معاینه می‌کند.

البته ماجرا به همین جا ختم نمی شود. نایب رئیس شورای شهر بالاخره در
بیمارستان شهید چمران بستری می شود. خدارا شکر خطر از بیخ گوش آقای طلایی می گذرد.
با این حال آدمیزاد نمی تواند خوشحالی خودش را از سوختن آقای طلایی پنهان کند.
چرا؟ بازهم از زبان خود آقای طلایی بشنویم: واقعیت این امر این است که این حادثه نشان
داد که تهران یک مرکز فوق تخصصی سوختگی ندارد و شب گذشته که دکتر قالیباف برای بار
دوم به عیادت من آمد به او گفتم که سالهای طولانی از وی خواهشی نداشتم اما حالا از
او می‌خواهم که زمینی برای ایجاد یک مرکز تخصصی سوختگی تخصیص دهد که وی قول همکاری
داد.

طلایی با بیان اینکه
وزیر بهداشت نیز دو مرتبه به عیادت وی آمده گفت: نظر وزیر بهداشت نیز در زمینه
ایجاد این مرکز تخصصی مثبت بوده است و به نظر می‌رسد بهتر است از بیمارستان‌های
نیمه کاره استفاده کنیم تا این موضوع به سرعت پیگیری شود.

شاید احساس من خیلی انسانی نباشد اما چاره چیست؟وقتی مسئولان محترم تا هنگامی
که خود به بلایی دچار نشوند چیزی از درد مردم متوجه نمی شوند تنها راه چاره این
است که دست به دعا برداریم تا آن ها نیز مثل مردم عادی گاهی گرفتاری هایی پیدا
کنند. این را فقط من نمی گویم، خود جناب طلایی نیز به این امر معترفند. ادامه خبر
را بخوانید: وی با بیان اینکه این حادثه درسی
بود تا درد مردم را بهتر متوجه شویم،‌ ادامه داد: خدای ناکرده اگر در تهران شاهد
حادثه‌ای همچون زلزله باشیم قطعا قبل از تلفات ناشی از تخریب ساختمان‌ها تعداد
زیادی در اثر انفجار گاز جان خود را از دست می‌دهند و ای کاش می‌توانستیم با
تغییرالگوی مصرف انرژی از گاز به برق مشکل تهران را حل کنیم.
توجه فرمودید! البته همین مقدار صدق و صفا که منجر
به چنین اعترافی شود در خیلی ها نیست و بابت این اعتراف صادقانه باید از جناب
طلایی حقیقتا سپاسگزار باشیم. حرف های آقای طلایی کامل است و من هرچه به آن
بیفزایم حشو است و پرگویی. فراز پایانی سخن ایشان را هم بشنویم که به قولی سخن
تمام و تمام سخن است: ای کاش مسئولان ما فاصله‌شان را با مردم کم می‌کردند که اگر
روزگاری برای آنها اتفاقی افتاد مردم ناراحت شوند.